Zo presenteerden zij o.a. een modeshow met skibrillen en fluorhappen, een ongemakkelijke rapper en het begin van een hetze tegen een vuile kunstdief. Kortom: het was alles wat ik zocht op een vrijdagavond. Bij deze een paar highlights, al stel ik voor dat je de volgende keer zelf gaat kijken want het is echt heel leuk!
Mr Awkward en de Spaanse rapper
Ik vind ongemak een van de meest ellendige gevoelens die er zijn en daarom probeer ik er altijd ver van weg te blijven. Nu kon ik me voorstellen dat de IJslandse Mr Awkward wel eens iemand kon zijn die zomaar naakt bij mij op schoot zou klimmen of iets anders zou doen waarmee ik niet mee kon dealen. Daarom had ik mijzelf als een ware muurbloem ingebouwd in het publiek, maar dat bleek nergens voor nodig. Mr Awkward had juist heel veel kleren aan! Hij rapte lekker en het enige wat er awkward aan was, was dat er mensen zittend op hun klapstoelen mee probeerden te dansen.
Wat ik toen nog niet wist was dat Mr Awkward aan het einde van de avond zou terugkomen voor een halfnaakte battle met een hele blije Spaanse rapper. Ik kon het niet verstaan maar ik ben er vrij zeker van dat Mr Awkward gewonnen heeft en de foto's bevestigen dat. Eenmaal thuis vond ik ook nog dit filmpje waar je ondanks de taalbarrière de ruwe diamant van zijn talent kunt zien schitteren.
Mike Moonen en The Shuffle
Mike Moonen is een Limburger met een gouden tand en een berg vreemde verzamelingen waar menig verzamelaarshart sneller van gaat kloppen. Hij spaart namelijk ongeveer alles wat los en vast zit en dat doet hij met grote dedicatie.
Terwijl het publiek niet probeert over te geven terwijl ze zijn potje met navelpluis en nagels doorgeven, toont Mike een vitrine vol gekleide beeldjes van toen hij klein was, een chatgroep vol kikkerplaatjes en een indrukwekkend fotoarchief van hondjes die een injectie krijgen. Verder vertelt hij dat hij stinkend jaloers is op de bedenker van Cute Sandwich Art en laat hij Simone aka The Shuffle een tekst voorlezen terwijl hij ons op nog meer plaatjes trakteert. De tekst gaat over afstandelijke feestelijkheid, plakken kaas en euforische gevoelens en na afloop klapt iedereen zijn handen zowat kapot. Het is moeilijk uit te leggen maar ik weet zeker dat iedereen zich er behoorlijk feestlijk en euforisch over voelde.
Aukje Dekker en de vuile kunstdief
Aukje Dekker zegt dat ze zich heel schuldig voelt dat ze na zo’n overweldigende presentatie een lang verhaal gaat vertellen en dat siert haar. Dan begint ze met het voorlezen van een mailwisseling waarbij iedereen al gauw op het puntje van zijn stoel zit.
Het begint met een mailtje van een galerie of ze haar schilderijen wil ophalen en vervolgens eentje waaruit blijkt dat haar dierbare werken verdwenen zijn. Aukje schrikt zich helemaal de tering, maar gelukkig blijkt dat ene Eugene Sandberg ze per ongeluk heeft meegenomen. Ze begint met hem te mailen en in ongeveer 300 vage mailtjes geeft hij haar precies nul duidelijkheid over haar schilderijen. Aukje begint te flippen en probeert via zijn Facebookvrienden te achterhalen wie hij is en waar hij woont. Uiteindelijk ontdekt ze dat Jan Hoek ooit door hem bestolen is, iemand uit het publiek een one night stand met hem had en dat studenten op de Rietveld academie voor hem gewaarschuwd worden.
Hier eindigt het mysterie en ondanks dat iedereen bijna klaar was om met fakkels en hooivorken de straten van Amsterdam op te gaan om te zoeken naar Eugene, waren we toch maar binnen gebleven. Ik ben daar nog steeds behoorlijk gefrustreerd over en ik wil dan ook iedereen die Eugene Sandberg kent vriendelijk verzoeken om contact op te nemen met Aukje Dekker zodat zij hopelijk gauw herenigd wordt met haar kunstwerken.
Duckkunst
Helaas heeft niet iedereen het budget om kunst te verzamelen, maar Janneke Bergmans en Karin Kuiper hebben daar 21 jaar geleden iets heel slims op bedacht. Zij begonnen kunstwerken te verzamelen die ooit in de Donald Duck te zien waren. Zoals bijvoorbeeld kunstwerken die Donald thuis aan de muur had hangen, die oom Dagobert aankocht of die in de openbare ruimte van Duckstad te zien waren. Samen legden zij een aandoenlijke collectie aan die zij bundelden in een uitgave die voor deze gelegenheid van zolder werd gehaald.
Het publiek kijkt aandachtig naar de schilderijen van Karel Peer, de bloemkolen van Vincent van Doch en een abstracte wortel. Tot slot luisteren we naar het lieve nawoord van de toen tienjarige Jan Hoek. Hij schrijft dat hij veel van kunst houdt, maar soms in een museum wel heel veel geklieder tegenkomt. Ik wou dat ik deze 10 jarige Jan kon teleporteren naar deze avond want ik denk dat hij dit echt heel leuk zou vinden.
Broken Toaster Records
Oké, ik zal maar meteen eerlijk zeggen dat ik bevooroordeeld ben want ik ken de jongens van Broken Toaster Records. Dit platenlabel van jonge kunstenaars creëert aan de lopende band nieuwe bands die speciaal voor de specifieke locatie en gelegenheid gevormd zijn.
Zo keek ik al eerder naar een noise band waar ik spontaan PTTS van kreeg, barbecuede ik met een band die ondertussen liedjes zong zoals ‘who wants a courgette?’ en luister ik zo nu en dan een heel catchy album over toiletten. Deze avond stonden ze er als Ultra Violet Veluwe, wat klonk als een soort fruity loops on crack terwijl er stapels zwijnen over een beeldscherm liepen. Helaas was er wat miscommunicatie waardoor ik na 20 minuten ingefluisterd kreeg of de band wel wist dat ze 10 minuten mochten spelen. Dat wisten ze niet, en ik voelde me een beetje zoals een moeder zich moet voelen als ze haar nietsvermoedende kind bij de musical van het podium moet aftrekken omdat het niet door heeft dat de act voorbij is. Ondanks het abrupte einde was het me weer een waar genoegen.
En dit was er ook nog!!!
Er was deze avond zoveel te zien dat ik er nog wel eeuwen over door kan schrijven. Zo was er dus een gave modeshow met modellen met skibrillen die geloof ik ook nog aan het fluorhappen waren, een bizarre kunstfilm uit de sloppen van Manilla, met glory holes, gangsters en dwergen en een slideshow van IS voertuigen die er uitzagen alsof ze recht uit Mad Max en Back to the Future kwamen. De hele avond deed me denken aan een nacht waarin je zoveel rare dingen droomt die je nooit goed aan een ander kunt uitleggen, waar Freud vast een hoop over te zeggen had, maar waar je toch een warm en fijn gevoel aan over houdt. Allemaal gaan dus de volgende keer!
